Sprawdź się!
Poniżej znajdziesz test, dzięki któremu sprawdzisz swoją wiedzę o operze romantycznej. Jeśli jednak chcesz się wcześniej przygotować, skorzystaj z materiałów poniżej.
Opera - gatunek idealny?
Dla założeń twórców epoki romantyzmu opera była gatunkiem idealnym. Połączenie różnych rodzajów sztuki dało twórcom duże pole do realizowania swoich ideałów. W operze można było wprowadzić ludowe legendy, podania, baśniowość, albo też wręcz przeciwnie, trzymać się realizmu. Za pomocą opery, nie zawsze zgodnie z wolą samego kompozytora, realizowano też agendę polityczną.
W odróżnieniu od opery klasycznej znikają wyraźnie wydzielone recytatywy i arie, a całość dąży do stworzenia dużej, spójnej dramatycznie formy. Przez cały XIX wiek opera przybierała różne formy. W zależności od kraju w którym powstawała, opera miała nieco inny charakter.
Folklor, baśniowość i polityka
Pierwsza opera romantyczna powstała w Niemczech – była to opera Wolny Strzelec Carla Marii Webera. Pojawiają się w niej elementy nadprzyrodzone i baśniowość – cechy, które posiada też opera Undine E. T. A. Hoffmanna.
W Polsce, za sprawą Stanisława Moniuszki rozwinęła się opera nawiązująca do polskiego folkloru, poruszająca kwestie społeczne i polityczne.
We Francji powstała Grand Opera, wielka opera heroiczna. Typowa dla niej była duża rola scen chóralnych i obowiązkowy udział baletu. Zazwyczaj podejmowała tematykę historyczną. Jej przedstawicielami byli Giacomo Meyerbeer i Daniel Auber.
W tym samym czasie we Włoszech popularna była opera buffa. Jej najważniejszy twórca, Gioachino Rossini jest kontynuatorem tradycji Mozartowskiej (wręcz dosłownie, napisał przecież prequel do Wesela Figara – Cyrulika Sewilskiego!). Oprócz tego dla opery włoskiej ważny jest styl bel canto – sztuka pięknego śpiewu. Był to styl śpiewania, który przykładał wagę do wokalnej wirtuozerii, umiejętność zdobienia melodii (fioritura), po prostu duży skill techniczny. Kompozytorami piszącymi w stylu bel canto byli Gaetano Donizetti i Vincenzo Bellini.
Różne kierunki rozwoju opery
Równolegle z tworzeniem oper, kompozytorzy pisali również operetki. Były to humorystyczne utwory sceniczne z mówionymi dialogami, z przewrotną fabułą, mające dostarczać nie tyle emocji, co dobrej rozrywki. Operetki pisali między innymi Johannes Strauss, Franz Lehar i Jacques Offenbach.
Pod koniec XIX wieku opera przybrałą dwa kierunki rozwoju. Z jednej strony rozwinęła się opera werystyczna (Pietro Mascagni, Ruggiero Leoncavallo), a z drugiej dramat muzyczny (Richard Wagner, Richard Strauss). Pod względem muzycznym zmieniono zupełnie sposób śpiewania. Głównie za sprawą Giuseppe Verdiego kompozytorzy porzucili bel canto na rzecz śpiewu odpowiadającego mowie, bardziej emocjonalnego.
Najbardziej znaną operą werystyczną jest Carmen Georgesa Bizeta.
