Hemiola to sposób grupowania wartości rytmicznych, który powoduje, że nasz mózg zaczyna dostawać zeza.
Hemiolę można spotkać w wielu utworach, niezależnie od epoki. Jest bardzo charakterystyczna i łatwo zauważalna, bo bawi się z nami, gra na naszych oczekiwaniach. Początkowo utwór daje nam poczucie metrum na 3, ale w zakończeniu frazy akcenty się “przegrupowują” tak, że wydaje nam się, że zmienia się metrum na parzyste.
Najłatwiej zaobserwować ją można w muzyce barokowej, na przykładzie menueta:
1-2-3 1-2-3 1-2 1-2 1-2
Podobny zabieg możecie spotkać w wielu utworach z epoki baroku. Najbardziej chyba kojarzoną jest hemiola w Muzyce na wodzie Haendla (Suita nr 2 D-dur, Alla Hornpipe). Ale muzyka barokowa to nie jedyne miejsce, w którym taki zabieg rytmiczny jest wykorzystywany. Można go znależć na przykład u Leonarda Bernsteina (America z musicalu West Side Story), w Tańcach Słowiańskich Dvořáka (Taniec słowiański g-moll, op. 48), czy na przykład w Kwartecie smyczkowym F-dur Ravela, cz. 2 Assez vif, Très rythmé. Hemiola jest też charakterystyczna dla muzyki flamenco.